Tag: Karolina

Fabryka gorzkiej czekolady o smaku chili z pomarańczą

Karolinę obudził rytmiczno-bezładny stukot, jakby nieregularny taniec. Stała teraz  w cudzym mieszkaniu z rozdziawionymi ustami wpatrując się w jego niezwykłą gospodynię, jednocześnie słuchając powtarzającego się stukotu z narastającym rozdrażnieniem.

Nie była pewna, jak tu trafiła, ani czy jej się to śni, czy nie. Pewna była jednego- irytujący hałas stawał się nie do zniesienia. Oderwała wzrok od osobliwej kobiety (zapewne właścicielki tego niezwykłego mieszkania) i podążyła nim w kierunku dźwięku.
Po antresoli przechadzała się owca. Była dość szczupła, ale wysoka, o brązowym futrze i właściwie sprawiała wrażenie ożywionej mechanicznej zabawki.
Szczególnie przy jej nierytmiczno-rytmicznym szybkim chodzie. Zwierzę przechadzało się po niewielkiej antresoli- przynajmniej Karolina widziała tylko niewielki jej fragment, coś jak taras niczym z filmów o Nowym Orleanie, i wyraźnie miało jej coś do zakomunikowania.

Karolina stała w osłupieniu wpatrując się to w owcę to w kobietę. Owca przemówiła:

– Jesteś silniejsza niż Ci się wydaje. Masz dar dziewczyno. Wykorzystasz go. Masz w sobie siłę, której długo nie uznawałaś, ale to się zmienia.

Zwierzę przestało się przechadzać, utkwiło wzrok w Karolinie. Jedno oko owcy było jasno błękitne, drugie w kolorze jasnego bursztynu, źrenice obu były poziomymi ciemnymi kreskami, co dodatkowo nadawało im intensywności. Dziewczyna poczuła jak rośnie w siłę, zupełnie jakby wszystko w niej wzmacniało się pod wpływem tego spojrzenia.

Wtem poczuła czyjąś dłoń na ramieniu, obróciła głowę, czuła się taka spokojna.
Dawny przyjaciel stał obok, nieco z tyłu, jego oczy wyrażały to samo, co oczy owcy. Masz w sobie siłę, nie wątp w nią ani przez chwilę.
Karolina uśmiechnęła się do niego z pytającym wyrazem twarzy, odpowiedział uśmiechem po czym zniknął. Już wiedziała dokąd ma teraz pójść.

Zanim pójdziemy dalej, odbądźmy krótką podróż w czasie Karoliny…

Jeszcze nie tak dawno siedziała we własnym mieszkaniu, które wydawało jej się nieco zbyt małe i nieco zbyt blisko zgiełku miasta. Jednocześnie lubiła w nim być. Czuła się tam bezpiecznie. Czuła się u siebie, była w domu.
Lubiła swoje życie, pracę, porządek dni i nieporządek tygodni. Jednak coś ciągle nie dawało jej spokoju i ciągnęło na wyprawę, urozmaicenie tego, co tak lubiła. Nie potrafiła wytłumaczyć tej nostalgii za przygodą, za wielką wodą, nie musiała jednak rozumieć, odczuwała ją wystarczająco silnie, żeby podjąć decyzję.
Poleciała, jak zawsze daleko, w inny świat, do innej jaskini– tak żartobliwie, chyba przekomarzając się nieco sama ze sobą, nazywała często zmiany w życiu.

Dziś obudziła się ze snu we śnie. Owcy nie było, była za to jakaś dziwna pustka otaczająca ją mimo piękna, którym z początku się zachłysnęła.
Jaskinia, w której się znalazła pełna była światła, kryształy na jej ścianach rozszczepiały je w coraz to nowe, wielobarwne wzory.
Teraz kolory powoli zaczynały blaknąć, kryształy znikały, krajobraz stał się bezbarwnie beżowy, a Karolina zaczęła odczuwać jego pustkę.
Brnęła pod wiatr do przodu ciągle słysząc słowa – Wróć do domu dziecko, już czas.

Obudziła się. Teraz była spokojna choć we śnie te słowa przypomniały jej o śmierci i mocno przestraszyły. Na zewnątrz było zimno i mokro, nadal ciemno, nie słyszała też głosów ptaków, pewnie było jeszcze zbyt wcześnie. Sprawdziła zegarek, czwarta rano zapowiadała długi dzień.

Dobrze, pomyślała, zdążę na jogę przed pracą. To ukoi nerwy nadszarpnięte wędrówką przez zakamarki podwójnego snu ostatniej nocy.
Czasem wolałaby nie pamiętać tych snów…

Jednak nadal żywo pamięta jeden z ostatnich, oto, co przyniosły głosy wśród blasku gwiazd:

Nie ma jednej prawdy. Zgoda na nią dałaby nam grunt do absolutnego zjednania. Jednak nie po to tu teraz jesteśmy. Jednocześnie wszystkie podziały są tworzone sztucznie, by rodzić konflikt, choć również nie po to tu jesteśmy…

Twoja i moja rzeczywistość mają prawo i przywilej by się różnić.

W co wierzymy, istnieje. Możemy “malować” ograniczenia nawet w drobnych sprawach codziennego życia, ale zawsze możemy je również odwrócić.

Pierwszy raz, gdy zobaczyłaś, że ocean, gwiazdy, grunt, wszystko, co było dla Ciebie pewnikiem i jednymi z ważniejszych wartości w życiu nie koniecznie jest takie pewne, wymierne i materialne, kosztowało Cię długie miesiące mozolnego wygrzebywania się z dołu, z bardzo ciemnej dziury…udało się.

Jesteśmy częścią praktycznej rzeczywistości, to nasze prawo, przywilej i wielka przygoda.

I jak niby miała zapomnieć takie słowa?

Przez wiele lat bała się pójść spać. Nie chciała tych podwójnych, realnych i trudnych snów, ani zmęczenia, które przynosiło równoległe życie. Nie lubiła też bezsenności, i ta dawała w kość.

Z czasem jednak zaakceptowała tę nocną część swojej natury, w końcu i tak nie miała jak od niej uciec.

Życie może być prawdziwą przygodą, wystarczy nie próbować na siłę zamykać wciąż próbujących otworzyć się wrót do fabryki jego smaków – fabryki Gorzkiej Czekolady z Daktylami o Smaku Chili z Pomarańczą.

Karolina śmiało pchnęła drzwi i wkroczyła do środka.

Bańka

Leon

Kobieta w autobusie czytała obszarpane kartki zadrukowane w cyrylicy, tak przynajmniej zgadywał Leon. Wgapiał się w to w tekst, to w gęsto tkaną wełnianą czapę kobiety i nic nie mógł zrozumieć. Chciał się dowiedzieć co ona czyta w takim skupieniu, kim jest, czemu jedzie tym autobusem i dokąd zmierza. Sam był zdziwiony tym przypływem ciekawości na temat zupełnie dla niego nieatrakcyjnej nieznajomej. Wyobrażał sobie, że to, co czyta babka, to modlitwy zapisane w jej języku. Cokolwiek to było, on po prostu chciał stać blisko niej, był zafascynowany i sam nie miał pojęcia czym.

Pogrążony w odczuciach (dla innych wokół zatopiony w otwartej książce), przegapił swój przystanek. Kiedy to zauważył było już za późno. Babka zniknęła. Właściwie nie umiał określić jej wieku, może była dużo młodsza niż sądził? Zresztą, to już nie miało znaczenia- ona wysiadła. Leon poczuł się jakoś dziwnie osamotniony.

Nie ma drugiego dnia, jest tylko jeden dzień, ta jedna chwila, jedna minuta, nawet, jeśli trwa jakby to była cała godzina. Rozchmurz czoło, nie ma czym się martwić, za to jest czym się cieszyć. Otwórz oczy.

Ocknął się gdzieś na Pradze, słowa usłyszane podczas drzemki nadal brzmiały w jego głowie głośno niczym koncert ostrego rocka. Ich ton złagodniał dopiero, kiedy kupił bilet na nadchodzący koncert Metaliki na Narodowym i dziesięć parówek, których nie jadł od dawna, bo podobno niezdrowe. Teraz maszerował raźno Nowym Światem wcinając parówki i z podekscytowaniem myśląc o nadchodzącym koncercie.
Wtem, pośród kamienic mignęła znajoma wełniana czapa. Leon zakrztusił się parówką i z oczu popłynęły mu łzy.
Prawda, pomyślał- jestem na właściwej drodze.
Wysmarkał w chusteczkę resztki parówki, które dostały się nie tam, gdzie powinny i raźno wyruszył w kolorowy wieczór nadchodzącej wiosny.

Karolina

Małe bąbelki wody mineralnej pulsowały w szklance o dnie ośmioboku odbijając się od niego i ścianek z delikatnymi syknięciami.
Karolina bezmyślnie wpatrywała się w ich występy, mocno zmęczona po kolejnym dniu intensywnej pracy. Jednocześnie czuła się mocno ożywiona, jakby czymś podekscytowana. To uczucie mocno ją niepokoiło. Była już późna noc, a może wczesny poranek, w każdym razie nie spała od dawna. Miała wrażenie, że na coś czeka, zupełnie jak za dzieciaka przed Gwiazdką, kiedy czekali z rodzeństwem na Świętego Mikołaja z prezentami.

Sen nadszedł.
Tańczyli wolno, niby było miło, ale bała mu się zaufać i robiła niezręczne kroki. Na słowa “proszę, daj mi prowadzić” reagowała jeszcze większym spięciem, więc nogi plątały  się jej jeszcze bardziej. Znali się już długo, tak było prawie za każdym razem, ale już się przyzwyczaił. I tak lubił z nią tańczyć.

Spotkanie

Spotkali się oboje na rogu ulic w warszawskim centrum. Było to spotkanie dość gwałtowne. Nie wiadomo kto wpadł na kogo, teraz oboje, równo oszołomieni zderzeniem leżeli wśród ulicznego błota polskiej jesienio-zimo-wiosny. Oboje równo zaskoczeni.
On już ją widział, tę czapę rozpoznałby chyba z zamkniętymi oczami. Ona znała go ze snów od dawna. Nie wiedzieli o sobie nic, ale teraz, patrząc na siebie, doznawali tego zdumiewającego poczucia bliskości, które czasem ogarnia zupełnie nieznajomych.

Spina

Nieważne jak daleko, czy jak blisko podróżowali, w tym wymiarze nie było ucieczki od powtarzalności. Owszem, czasem zdarzały się niecodzienne sytuacje wnosząc w ich rutynę powiew odświeżającego podekscytowania, nauczyli się też jak odnajdywać drobne radości w każdym z szybko mijających dni.
Jednak wciąż nie było to to samo, co znali z rodzinnej Geranii. Tam dni trwały dłużej niż tu, nazywali je noami. Każda noa przynosiła coś innego- nowe sytuacje, nowe zdarzenia, nowe istoty, ogrom poznania życia wydawał się nie mieć kresu.

Teraz siedzieli na jednej z plaż Bańki wpatrzeni w zachodzące słońce (nawet Życiodajna Gwiazda była tu tylko jedna!). Zadziwiała ich regularność powtarzalności tego obrazu. Każdego wieczora to samo- wielka żółtawo-czerwona kula, która niby chowa się za horyzontem Oceanu, niebo regularnie zmieniające kolory wraz z jej położeniem, czasem kilka chmur, ludzie, którzy z nieprawdopodobną wręcz precyzją pojawiali się zawsze o tej samej porze w tym samym miejscu. Szli, biegali, pływali, wyprowadzali psy na spacer (tak przynajmniej się im zdawało, w swym ograniczeniu nie dostrzegali, że to psy wyprowadzają ich).
Do tej pory zdumiewało ich, jak bardzo tubylcy potrafią spiąć się i denerwować w sprawach, które powtarzają się z taką regularnością.

Każde z nich dostało się tu inaczej, żadne nie było pewne jak. Nie umieli się wydostać. Spotkali się wpadając na siebie na ulicy. Przez te kilka lat poznali język, zwyczaje, tradycje, zachowania i wtopili się między mieszkańców Bańki.
Kiedyś poszli na spektakl do teatru. Był zabawny. Jego treść była wiernym odzwierciedleniem codzienności, którą obserwowali na Bańce, tej samej, z której jej rdzenni mieszkańcy nie zdawali sobie sprawy.
Teraz, siedząc ponownie na plaży i oglądając spektakl zachodzącej Gwiazdy oraz ludzi biorących w nim nieświadomy udział, czuli się jak wtedy w teatrze – Dziś gramy sztukę pod tytułem „Zachód nad Oceanem”, jutro też ją zagramy, pojutrze również, będziemy ją wystawiali przez najbliższy rok, a może i lata, jeśli spodoba się publiczności.

Jemu raz zdarzyło się poczuć, że portal przejścia jest gdzieś blisko, ale szybko zgubił trop w gąszczu zakłóceń wszędobylskiej elektroniki. Może kiedyś odnajdą portal i będą mogli wrócić do różnorodnej, ale spokojnej Geranii.
Tym czasem pozostaje wtapiać się w resztę i ponawiać te same codzienne rytuały odnajdując w nich radość, która daje życiodajne światło. Bez niego ich ciała nie przerwałyby na Bańce nawet pół dnia.
Jednak oboje odkryli i zgodnie przyznawali, że i w powrotach do tego, co już znane, można odnaleźć coś niezwykle ekscytującego i radosnego. Byle nie za często, zbyt duża częstotliwość tych powrotów i powtarzalności przynosi im niepotrzebne napięcie i niepokój.