Leon
Kobieta w autobusie czytała obszarpane kartki zadrukowane w cyrylicy, tak przynajmniej zgadywał Leon. Wgapiał się w to w tekst, to w gęsto tkaną wełnianą czapę kobiety i nic nie mógł zrozumieć. Chciał się dowiedzieć co ona czyta w takim skupieniu, kim jest, czemu jedzie tym autobusem i dokąd zmierza. Sam był zdziwiony tym przypływem ciekawości na temat zupełnie dla niego nieatrakcyjnej nieznajomej. Wyobrażał sobie, że to, co czyta babka, to modlitwy zapisane w jej języku. Cokolwiek to było, on po prostu chciał stać blisko niej, był zafascynowany i sam nie miał pojęcia czym.
Pogrążony w odczuciach (dla innych wokół zatopiony w otwartej książce), przegapił swój przystanek. Kiedy to zauważył było już za późno. Babka zniknęła. Właściwie nie umiał określić jej wieku, może była dużo młodsza niż sądził? Zresztą, to już nie miało znaczenia- ona wysiadła. Leon poczuł się jakoś dziwnie osamotniony.
Nie ma drugiego dnia, jest tylko jeden dzień, ta jedna chwila, jedna minuta, nawet, jeśli trwa jakby to była cała godzina. Rozchmurz czoło, nie ma czym się martwić, za to jest czym się cieszyć. Otwórz oczy.
Ocknął się gdzieś na Pradze, słowa usłyszane podczas drzemki nadal brzmiały w jego głowie głośno niczym koncert ostrego rocka. Ich ton złagodniał dopiero, kiedy kupił bilet na nadchodzący koncert Metaliki na Narodowym i dziesięć parówek, których nie jadł od dawna, bo podobno niezdrowe. Teraz maszerował raźno Nowym Światem wcinając parówki i z podekscytowaniem myśląc o nadchodzącym koncercie.
Wtem, pośród kamienic mignęła znajoma wełniana czapa. Leon zakrztusił się parówką i z oczu popłynęły mu łzy.
Prawda, pomyślał- jestem na właściwej drodze.
Wysmarkał w chusteczkę resztki parówki, które dostały się nie tam, gdzie powinny i raźno wyruszył w kolorowy wieczór nadchodzącej wiosny.
Karolina
Małe bąbelki wody mineralnej pulsowały w szklance o dnie ośmioboku odbijając się od niego i ścianek z delikatnymi syknięciami.
Karolina bezmyślnie wpatrywała się w ich występy, mocno zmęczona po kolejnym dniu intensywnej pracy. Jednocześnie czuła się mocno ożywiona, jakby czymś podekscytowana. To uczucie mocno ją niepokoiło. Była już późna noc, a może wczesny poranek, w każdym razie nie spała od dawna. Miała wrażenie, że na coś czeka, zupełnie jak za dzieciaka przed Gwiazdką, kiedy czekali z rodzeństwem na Świętego Mikołaja z prezentami.
Sen nadszedł.
Tańczyli wolno, niby było miło, ale bała mu się zaufać i robiła niezręczne kroki. Na słowa “proszę, daj mi prowadzić” reagowała jeszcze większym spięciem, więc nogi plątały się jej jeszcze bardziej. Znali się już długo, tak było prawie za każdym razem, ale już się przyzwyczaił. I tak lubił z nią tańczyć.
Spotkanie
Spotkali się oboje na rogu ulic w warszawskim centrum. Było to spotkanie dość gwałtowne. Nie wiadomo kto wpadł na kogo, teraz oboje, równo oszołomieni zderzeniem leżeli wśród ulicznego błota polskiej jesienio-zimo-wiosny. Oboje równo zaskoczeni.
On już ją widział, tę czapę rozpoznałby chyba z zamkniętymi oczami. Ona znała go ze snów od dawna. Nie wiedzieli o sobie nic, ale teraz, patrząc na siebie, doznawali tego zdumiewającego poczucia bliskości, które czasem ogarnia zupełnie nieznajomych.
Spina
Nieważne jak daleko, czy jak blisko podróżowali, w tym wymiarze nie było ucieczki od powtarzalności. Owszem, czasem zdarzały się niecodzienne sytuacje wnosząc w ich rutynę powiew odświeżającego podekscytowania, nauczyli się też jak odnajdywać drobne radości w każdym z szybko mijających dni.
Jednak wciąż nie było to to samo, co znali z rodzinnej Geranii. Tam dni trwały dłużej niż tu, nazywali je noami. Każda noa przynosiła coś innego- nowe sytuacje, nowe zdarzenia, nowe istoty, ogrom poznania życia wydawał się nie mieć kresu.
Teraz siedzieli na jednej z plaż Bańki wpatrzeni w zachodzące słońce (nawet Życiodajna Gwiazda była tu tylko jedna!). Zadziwiała ich regularność powtarzalności tego obrazu. Każdego wieczora to samo- wielka żółtawo-czerwona kula, która niby chowa się za horyzontem Oceanu, niebo regularnie zmieniające kolory wraz z jej położeniem, czasem kilka chmur, ludzie, którzy z nieprawdopodobną wręcz precyzją pojawiali się zawsze o tej samej porze w tym samym miejscu. Szli, biegali, pływali, wyprowadzali psy na spacer (tak przynajmniej się im zdawało, w swym ograniczeniu nie dostrzegali, że to psy wyprowadzają ich).
Do tej pory zdumiewało ich, jak bardzo tubylcy potrafią spiąć się i denerwować w sprawach, które powtarzają się z taką regularnością.
Każde z nich dostało się tu inaczej, żadne nie było pewne jak. Nie umieli się wydostać. Spotkali się wpadając na siebie na ulicy. Przez te kilka lat poznali język, zwyczaje, tradycje, zachowania i wtopili się między mieszkańców Bańki.
Kiedyś poszli na spektakl do teatru. Był zabawny. Jego treść była wiernym odzwierciedleniem codzienności, którą obserwowali na Bańce, tej samej, z której jej rdzenni mieszkańcy nie zdawali sobie sprawy.
Teraz, siedząc ponownie na plaży i oglądając spektakl zachodzącej Gwiazdy oraz ludzi biorących w nim nieświadomy udział, czuli się jak wtedy w teatrze – Dziś gramy sztukę pod tytułem „Zachód nad Oceanem”, jutro też ją zagramy, pojutrze również, będziemy ją wystawiali przez najbliższy rok, a może i lata, jeśli spodoba się publiczności.
Jemu raz zdarzyło się poczuć, że portal przejścia jest gdzieś blisko, ale szybko zgubił trop w gąszczu zakłóceń wszędobylskiej elektroniki. Może kiedyś odnajdą portal i będą mogli wrócić do różnorodnej, ale spokojnej Geranii.
Tym czasem pozostaje wtapiać się w resztę i ponawiać te same codzienne rytuały odnajdując w nich radość, która daje życiodajne światło. Bez niego ich ciała nie przerwałyby na Bańce nawet pół dnia.
Jednak oboje odkryli i zgodnie przyznawali, że i w powrotach do tego, co już znane, można odnaleźć coś niezwykle ekscytującego i radosnego. Byle nie za często, zbyt duża częstotliwość tych powrotów i powtarzalności przynosi im niepotrzebne napięcie i niepokój.
